Odszkodowanie za dziurÄ™ w drodze
W jednym z numerów "Uranii" w 1974 roku ukaza³ siê artyku³ o ciekawym przyrz±dzie do badania wtórnego zwierciade³ka stosowanego w teleskopie Cassegraina. Tutaj przybli¿ê uk³ad Cassegraina (i ten przyrz±d), korzystaj±c przy tym z oryginalnych negatywów z 1973 roku, po ich zeskanowaniu i niezbêdnych korektach komputerowych.
W II po³owie XVII wieku trzech uczonych wymy¶li³o trzy uk³ady optyczne teleskopów - James Gregory (w 1663 roku), Isaac Newton (1668) i Guillaume Cassegrain (1672). System Gregory'ego jest dzi¶ rzadko spotykany, ale dwa pozosta³e - s± powszechne (nawet w teleskopach amatorskich). System Newtona jest prosty i najczê¶ciej stosowany w teleskopach budowanych w³asnorêcznie. System Cassegraina dominuje w teleskopach profesjonalnych (stosowane s± ró¿ne modyfikacje oryginalnego uk³adu) - amatorzy buduj± teleskop w tym uk³adzie znacznie rzadziej. Dlaczego ? - bo wykonanie optyki to "wy¿sza szko³a jazdy". :D
Przybli¿ê tutaj ten typ teleskopu oraz przedstawiê przyrz±d do badania wtórnego zwierciade³ka, wykonany w Oddziale Warszawskim PTMA w 1973 roku.
Uk³ad Newtona, oprócz stosunkowo prostej do wykonania optyki i wielu innych zalet ma tak¿e pewien mankament: teleskop musi mieæ tubus tak d³ugi, jak d³uga jest jego ogniskowa. Newton o ogniskowej 3 metry (i wiêcej) by³by bardzo niepraktyczny w transporcie, a i obserwacja obiektu znajduj±cego siê blisko zenitu wymaga d³ugiej drabiny... :ha:
Uk³ad Cassegraina jest inny - s± co prawda równie¿ dwa zwierciad³a, ale system optyczny pozwala na znaczne skrócenie d³ugo¶ci teleskopu. Niestety cen± wygody jest trudna do wykonania optyka.
W teleskopie Newtona zwierciad³o g³ówne mo¿e paraboloid±, w klasycznym Cassegrainie - musi. Na dodatek ma du¿± ¶wiat³osi³ê (nawet F/4 i wiêcej). Ju¿ wykonanie zwierciad³a o ¶rednicy 15 cm i ogniskowej 60 cm wymaga du¿ego do¶wiadczenia osoby wykonuj±cej zwierciad³o. Podczas badania zwierciad³a metod± Foucaulta odchylenia na strefach rzêdu 0.3 mm przy zwierciadle o ma³ej ¶wiat³osile (np. F/8) praktycznie nie wp³yn± na dok³adno¶æ optyczn± (b³êdy bêd± rzêdu 1/15 lambda i mniej), przy ¶wiat³osile F/4 spowoduj± powstanie b³êdów 1/8 lambda i jeszcze gorzej. Nale¿y wykonaæ zwierciad³o z maksymaln± dok³adno¶ci± - odczyty nie powinny siê ró¿niæ od teorii wiêcej ni¿ 0.2 mm, a nawet 0.1 mm. Na dodatek zwierciad³o o du¿ej ¶wiat³osile niejako samoczynnie chce "przybraæ" kszta³t sferyczny, a tu akurat odchylenia paraboloidy od sfery s± du¿e... To nie wszystko - w zwierciadle nale¿y wywierciæ otwór w ¶rodku - oczywi¶cie tak, aby nie tylko nie zniszczyæ zwierciad³a mechanicznie, ale i nie zmieniæ kszta³tu optycznego po tej czynno¶ci...
Ale to dopiero pocz±tek k³opotów.... :D
Teraz trzeba wykonaæ zwierciad³o wtórne (cassegrainowskie), które jest wypuk³e, o kszta³cie hiperboloidalnym. W³a¶nie u¿ycie wtórnego zwierciade³ka wypuk³ego zmienia bieg promieni w teleskopie tak, ¿e mimo krótkiego tubusu, teleskop mo¿e mieæ d³ug± ogniskow± (identyczna zasada jak w teleobiektywach w fotografii). Zazwyczaj wyd³u¿enie pierwotnej ogniskowej wynosi 3-4 razy, ale mo¿e byæ te¿ wiêksza krotno¶æ. W 1967 roku Lucjan Newelski z Oddzia³u PTMA w Warszawie wykona³ teleskop Cassegraina o ¶rednicy 15 cm i ogniskowej 240 cm, przy czym d³ugo¶æ tubusu wynosi³a nieca³e 70 cm. Szlifowanie i polerowanie zwierciade³ka o ¶rednicy ok. 50 mm wymaga zrêczno¶ci i "czucia" tak lekkiego przedmiotu. Ale jak badaæ kszta³t zwierciade³ka, skoro metoda cieniowa pozwala badaæ zwierciad³a wklês³e, a nie wypuk³e ?
Klasyczna metoda polega na wykonaniu pomocniczego zwierciade³ka wklês³ego o tym samym mimo¶rodzie co pó¼niej bêdzie mieæ w³a¶ciwe. W wy¿ej wymienionym teleskopie Oddzia³u PTMA wtórne zwierciade³ko ma ¶rednicê 44 mm, ogniskow± = -187.5 mm i mimo¶ród 1.67 - znacznie wiêcej ni¿ paraboloida (e = 1.0). Po zakoñczeniu pracy nad tym pomocniczym zwierciade³kiem nale¿y wypolerowaæ teraz jego matrycê - to bêdzie w³a¶ciwe cassegrainowskie, a nastêpnie po zakoñczeniu polerowania figuryzowaæ je, badaj±c kszta³t przez porównywanie pr±¿ków interferencyjnych, które powstaj± po na³o¿eniu obu zwierciade³ek na sobie. Analizuj±c kszta³ty tych pr±¿ków wyci±gamy wniosek, jaki ma kszta³t nasze wtórne zwierciade³ko i kontynuowaæ figuryzacjê. Taka praca mo¿e trwaæ kilka tygodni, a nawet miesiêcy...
Jak to upro¶ciæ ? - zbudowaæ przyrz±d podobny do opisanego w "Uranii" z 1974 roku, a którego konstruktorami byli Lucjan Newelski (i K. Badowski).
Je¶li skierujemy teleskop Cassegraina na prawdziw± gwiazdê, a w miejsce okularu umie¶cimy nó¿ Foucaulta, bêdziemy mieli nietypow± modyfikacjê tej metody: zwierciad³o g³ówne bêdzie widoczne jako sferyczne tylko wtedy, kiedy oba zwierciad³a teleskopu maj± prawid³owy kszta³t. Ale ta metoda jest "nieco" niewygodna. Okazuje siê, ¿e je¶li teraz zast±pimy zwierciad³o paraboloidalne - sferycznym, którego promieñ krzywizny bêdzie podobny do ogniskowej w³a¶ciwego (paraboloidalnego), to otrzymamy niecodzienny przyrz±d bardzo u³atwiaj±cy badanie wtórnego, hiperboloidalnego zwierciade³ka:
http://members.chello.pl/r.fangor/hiperbola1.jpg
Widok przyrz±du do badania hiperboloidalnych zwierciade³ek. (widok z ty³u)
http://members.chello.pl/r.fangor/hiperbola2.jpg
Z lewej: Widok przyrz±du z przodu. Z prawej: Zwierciade³ko wtórne jest umocowane na ruchomej prowadnicy (sankach), pozwalaj±cej na w³a¶ciwe ustawienie w zale¿no¶ci od ogniskowej zwierciade³ka.
http://members.chello.pl/r.fangor/noz-foucault1.jpg
Przy tym przyrz±dzie niepotrzebne s± badania strefowe, dlatego nó¿ Foucaulta mo¿e mieæ prostsz± budowê.
G³ówne zwierciad³o przyrz±du jest sferyczne, przez co jego wykonanie jest wyj±tkowo ³atwe. W konkretnym przyrz±dzie zwierciad³o o ¶rednicy 250 mm wykonane jest z grubej - 40 mm - p³yty szklanej, a promieñ krzywizny jest nieco mniejszy od 900 mm. Z tego powodu zwierciad³o ma du¿e zag³êbienie, wynosz±ce a¿ 9 mm !! Wyszlifowanie tego zag³êbienia wymaga³o wielu godzin pracy. Dziêki po³o¿onej suwmiarce widaæ to dobrze na poni¿szej fotografii.
http://members.chello.pl/r.fangor/krotka-sfera.jpg
Ten przyrz±d s³u¿y do wykonywania optyki cassegrainowskiej do teleskopów 250 mm (do wykonania przyrz±du do badania zwierciade³ innych ¶rednic trzeba wykonaæ analogiczny przyrz±d, ale ze zwierciad³em o innej ¶rednicy i innym promieniu krzywizny).
Ta metoda pozwala wykonaæ hiperboloidalne zwierciade³ko do teleskopu Cassegraina bez potrzeby wcze¶niejszego wykonania pomocniczego wklês³ego zwierciade³ka, nie ma trudnych pomiarów strefowych, nie ma badañ interferencyjnych, a poza tym - mo¿na uzyskaæ wiêksz± dok³adno¶æ (poni¿ej 1/10 lambda).
zanotowane.pldoc.pisz.plpdf.pisz.plmizuyashi.htw.pl